جاذبه‌های گردشگری فراوانی که در کشور ما وجود دارند، آب و هوای چهار فصل، شهر های بی نظیر و روستاهای بکر و خرم، همه و همه ایران را دیدنی تر از آنچه به آن می اندیشید می‌کند. در پاییز معمولاً شاهد اخباری مبنی بر آلودگی هوا هستیم. فکرش را بکنید با خصوصیاتی که از ایران گفته شد، مگر می‌شود از این آلودگی ها در امان نَبود. نه، نمی‌شود. ما هم امروز در صفحه گردشگری مان برای فرار از همین آلودگی هوا، به روستایی بس بی نظیر با نام روستای زرگر قدم می‌گذاریم. جایی که غیر از جاذبه های روستا گردی، یک خصوصیت منحصر به فرد دیگر هم دارد. با مجله دلتا همراه باشید تا آن را با شما بگوییم.

روستاهای ایران

یکی از این جاذبه‌های بی نظیر در ایران، روستا‌هایی هستند که نقاط بکر، آب و هوای فرح بخش، مناظر چشم نواز و سکوت بی پایانشان را با سخاوت با همه گردشگران و مسافران به اشتراک می‌گذارند. معمولاً در بیشتر تعطیلات این روستاها مملو از شهر نشینانی می‌شوند که در پی آرامش به این مکان ها آمده‌اند. روستای زرگر هم از این قاعده مستثنی نیست. در 100 کیلومتری غرب تهران قرار گرفته، بین تهران و قزوین به سمت آبیک.

اما آنچه این روستا را متفاوت تر از جاهای دیگر می‌کند اینکه مردم روستای زرگر یا زرگ به زبان رومانو صحبت می‌کنند. رسم الخط پیر و جوان اینجا به زبان لاتین است. اما! اما ایرانی هستند. البته ایرانی الاصل. از همان آریایی های اولیه که در فلات ایران ساکن شدند. چهره شان شبیه به اروپایی ها هم هست. اما نسبت به آن ها بسیار خونگرم و مهربانند. مسلمانند و به زبان فارسی و ترکی هم مسلط هستند. البته به زبانشان زرگری می‌گویند اما نه آن زرگری که ما شنیده ایم. مثلاً حالت خوب است را بگویند: «حازالزت خوزوب ازست؟» نه اینطور نیست آنها می گویند: Ești bine. زبانشان کاملاً رومانیایی است.

چه شد که روستای زرگر ، زرگری شد؟

می‌دانید تاریخ روستای زرگر معلوم نیست! فقط اینکه خودشان، تازه آن ها که دیگر خیلی قدیمی هستند، می‌گویند رومانو‌ ها طایفه‌ای ایتالیایی بودند که قرن‌ ها پیش از مرز‌ های شمالی این سرزمین وارد شده‌اند و مانند عشایر در جای جای ایران پراکنده شده‌اند. اما به تدریج به زندگی یکجا نشینی روی آورده و در شهریار، قوچان، بیله‌سوار و خوی ساکن شدند. اما سرنوش آن مردم مانند روستای زرگر نبود. در این روستا زبان رومانو را حفظ می‌شود و نسل به نسل منتقل شده تا همه شان به زبان رومانیایی حرف می‌زنند و به لاتین می‌نویسند.

جاذبه های گردشگری

روستای زرگر همه زیبایی که تمام روستا های ایران دارند را داراست. گندمزار های پهناور دارد و آب و هوای فرح بخش. هوای پاییزش مرطوب است و دیدنی هایش بسیار. می‌توانید در این روستا کمپ بزنید، طبیعت گردی کنید، عکس های فراوان برای خود بیاورید و حسابی استراحت کنید.

با اینکه معلوم نیست ساکنین روستای زرگر از کجا آمده‌اند اما باید بگویم آنچه مشخص است اینکه آن ها بسیار خونگرم و مهربانند. مانند روستاییان دیگر ساکن در هرگوشه از ایران، با جان و دل از شما پذیرای می‌کنند و می‌توانید ماست و شیر و دوغ و کشک و سرشیر و خامه و… از آن ها خریداری کنید. عکاسی از خانه های قدیمی و دیدنی روستا، حیوانات و دشت ها حتماً برایتان جالب خواهد بود. به علاوه یک روز را کمپ زدن در نقطه ای خوش آب و هوا شما را از آلودگی هوا در امان نگه می‌دارد.

افسانه روستای زرگر

روایات متعددی راجع به اصالت مردمان روستای زرگر شنیده می‌شود.

اول: آن‌ ها خودشان را مردم یونان و ایتالیا می‌دانند. همین زبان رومانو ملاک آن هاست. در جنگ ایران و روم، ۲۰۰ نفر از رومانو‌ ها به دست پادشاه ایران اسیر شدند، اما به دلیل بدن ورزیده شان، توسط پادشاه عفو، وَ آن ها هم در نزدیکی قزوین ساکن می‌شوند.

دوم: می‌گویند آن ها بیشتر کولی هایی بودند که معلوم نیست چه اتفاقی افتاده که در جهان پراکنده شده‌اند. آن ها کشاورز و دام پرورند. به هر حال هیچ‌کس مطمئن نیست این مردم از چه آب و خاکی ریشه گرفته‌اند.

سوم: آنها از هیچ جا نیامده‌، بلکه همیشه و همیشه همینجا بوده‌اند. فقط آن ها همان آریایی های اصیلی هستند که در فلات ایران ساکن شدند و اصالت اریایی خود را حفظ کرده‌اند.

چهارم: سندهایی که منابع خوب تاریخی هستند می‌گویند در زمان های دور رومانی جزء عثمانی یا ترکیه فعلی بوده است و حالا مردمش ساکن نقطه‌ ای در چند کیلومتر آنطرف تر از آنجا هستند.